Het Verborgen Drievoudige Patroon van de Werkelijkheid: Mens, Kosmos en Bewustzijn

Heb je ooit gemerkt hoe vaak dingen in drieën komen? Denk aan de uitdrukking "alle goede dingen komen in drieën" – een intuïtief besef dat drie een getal van compleetheid is. We leven in een wereld die op het eerste gezicht eindeloos complex is, maar als je goed kijkt ontdek je een opvallend drievoudig patroon dat overal doorheen loopt. In dit artikel gaan we op reis langs dat verborgen drievoudige weefsel van de werkelijkheid. We zullen zien hoe drie-eenheid – een driedelige structuur – zich telkens weer manifesteert: in de kosmos, in ons eigen bewustzijn en zelfs in de opbouw van onze persoonlijkheid.

Deze tocht is zowel rationeel als mystiek van aard. We gebruiken logica en herkenbare voorbeelden om grip te krijgen op het idee, maar laten ons ook meevoeren in de verwondering en het mysterie dat uit zo’n drie-eenheid spreekt. Het doel is niet om droge theorie te presenteren, maar om je te laten voelen en begrijpen dat de realiteit wellicht een fundamentele drievoudige symfonie is – een harmonie van drie klanken op alle niveaus van het bestaan.

Laten we beginnen bij de basis: de zichtbare wereld om ons heen en de bouwstenen van de werkelijkheid zoals de wetenschap die kent.

Drie-eenheid in Tijd en Ruimte

We hoeven niet ver te zoeken om een eerste drievoudige structuur te vinden. Kijk naar de tijd. Onze ervaring van tijd verdeelt zich vanzelf in verleden, heden en toekomst – drie onderscheiden, onafscheidelijke dimensies van de tijdstroom. Het heden is het levendige moment waarin we bestaan, het verleden draagt onze herinneringen en lessen, en de toekomst ontvouwt zich als een horizon vol potentie en hoop. Samen vormen verleden, heden en toekomst de stroom van tijd waardoor al het leven beweegt. We kunnen geen van deze drie missen: zonder verleden geen wortels, zonder toekomst geen groei, zonder heden geen bewust beleven. Dit drietal – geheugen, moment en verwachting – vormt de tijd als een drie-eenheid in ons bewustzijn en in de realiteit die we ervaren.

Kijken we naar de ruimte, dan komen we een soortgelijke drietallige structuur tegen. Onze fysieke ruimte kent drie dimensies – lengte, breedte en hoogte – die samen elke vorm en elk object bepalen. Of we nu een huis, een boom of ons eigen lichaam nemen, alles strekt zich uit in drie richtingen. We leven in een driedimensionale wereld waarin we naar links of rechts, omhoog of omlaag, voren of achteren kunnen bewegen. Zonder één van deze ruimtelijke dimensies zou de wereld vlak of lineair worden en compleet anders functioneren. De drie ruimterichtingen vormen een eenheid; samen weven ze het doek van de fysieke werkelijkheid waarop ons leven zich afspeelt. Hoe alledaags het ook lijkt, het feit dat ruimte drieledig is, herinnert ons eraan dat de fundamentele structuur van de kosmos op een driepoot rust.

Zelfs beweging in de ruimte kunnen we in drie vormen onderscheiden: lineaire beweging (rechtlijnig voor- of achteruit), verticale beweging (omhoog of omlaag), en zijwaartse beweging (links- of rechtsaf). Wanneer iets vrij kan bewegen, beschrijft het vaak een combinatie van deze drie. Zo danst een vogel in de lucht door deze assen, en planten wortelen zich naar beneden terwijl ze naar het licht reiken en zich breed vertakken. Overal zien we deze driedelige choreografie van de ruimte.

In zowel tijd als ruimte openbaart zich dus een basisprincipe van drievoudigheid. Het boeiende is dat dit geen losse toevalligheden zijn, maar wellicht expressies van één diepere wetmatigheid. We voelen intuïtief dat verleden-heden-toekomst en lengte-breedte-hoogte geen verstandelijke verzinsels zijn, maar universele structuren die veel betekenis dragen. Alsof de schepping zelf in een soort drieklank is gecomponeerd.

Materie: Energie, Beweging en Vorm

Laat ons nog een stap dieper gaan, naar de materie zelf – de fysieke stof waaruit de dingen bestaan. Wanneer we materie ontleden, stuiten we opnieuw op een drievoudig patroon. Ten eerste ontdekken natuurkundigen dat materie en energie in wezen twee gezichten van dezelfde medaille zijn: massa (materie) is feitelijk een vorm van energie. Einstein leerde ons met E = mc² dat als je materie ver genoeg ontrafelt, het overgaat in pure energie – en omgekeerd kan energie stollen tot materie. Materie is dus gecondenseerde energie, een verborgen vlam die gestold is tot substantie. Dit brengt ons bij het tweede aspect: beweging. Materie is nooit echt in absolute rust; alle materie is in beweging, van dansende atomen tot draaiende planeten. In feite is beweging de bestaanswijze van materie – zonder beweging is materie ondenkbaar. Zelfs in een ogenschijnlijk solide tafel trillen de moleculen; het universum is een dynamisch spel van rondzingende energie. Energie en beweging zijn nauw verweven: energie is een vorm van beweging of activiteit in de natuur.

Ten derde heeft materie altijd vorm. Het is energie in beweging in een bepaalde gedaante. Waar energie en beweging de levendigheid en kracht van materie aangeven, bepaalt de vorm hoe die materie verschijnt en zich organiseert. Een klomp klei (materie-energie) kun je stilhouden of ronddraaien (beweging), maar pas door vorm krijgt hij betekenis – bijvoorbeeld als hij tot een vaas wordt geboetseerd. In de filosofie van Aristoteles werd al gesteld: materie wordt pas werkelijkheid in combinatie met vorm. Vorm geeft structuur en begrenzing aan materie, zodat er een concreet iets ontstaat uit de potentie. Denk bijvoorbeeld aan water: dezelfde watermaterie kan als ijs een kristallijne vaste vorm aannemen, als vloeistof stromend zijn, of als damp onzichtbaar in de lucht zweven. De energie in de watermoleculen is dezelfde, maar de vorm en mate van beweging verschilt – en zo ontstaan drie verschillende toestanden van hetzelfde element.

We zien dus dat materie, energie, beweging en vorm innig verbonden zijn. Je zou kunnen zeggen: materie is energie in vorm, die voortdurend in beweging is. Deze drie aspecten – kracht, dynamiek en structuur – vormen samen één geheel. Zonder energie geen materie, zonder beweging geen leven in de stof, zonder vorm geen onderscheid of orde. Hier ontvouwt de drie-eenheid zich dus op fundamenteel niveau: als een driehoekige spankracht die alle stoflijke werkelijkheid draagt. Zelfs de allerkleinste bouwstenen laten dit zien. Een atoom bijvoorbeeld bestaat uit drie hoofddeeltjes: protonen, neutronen en elektronen. De protonen en neutronen vormen samen de kern, terwijl de elektronen eromheen bewegen in een wolk. Deze drie-elementen-combinatie zorgt voor de stabiliteit en eigenschappen van elk atoom – de basis van alle materie.

Wanneer we naar de sterrenhemel kijken, zien we ook een drievoudige cyclus: sterren worden geboren, leven hun stralende leven en sterven uiteindelijk om hun materie weer de kosmos in te zaaien – een creatie, behoud en transformatie die doet denken aan een kosmische drie-eenheid. Dit is prachtig verbeeld in de Hindoestaanse mythologie door de Trimurti, de drie-eenheid van goddelijke krachten: Brahma (de schepper), Vishnu (de beschermer en onderhouder) en Shiva (de transformerende vernietiger). De Trimurti in het Hindoeïsme: Brahma (schepping), Vishnu (behoud) en Shiva (vernietiging) worden vaak samen afgebeeld als één goddelijk wezen met drie gezichten. Dit drievoudige godsbeeld symboliseert dat creatie, continuïteit en transformatie in wezen één geheel vormen. Zo’n mythisch beeld geeft op een symbolische manier weer wat we ook in de sterrenkunde zien: iedere ster doorloopt een geboorte, een levensloop en een einde, en die fases zijn alle nodig voor de dynamische balans van het heelal.

Kortom, of we nu kijken naar de kleinste atomen of de grootste sterren, de stoffelijke kosmos lijkt gebouwd op trinitarische leest: energie – beweging – vorm; ontstaan – bestaan – vergaan; proton – neutron – elektron. Het is alsof de vingerafdruk van de schepping een drieledige symmetrie bezit. Deze realisatie nodigt uit tot verwondering. Waarom drie? Zou het kunnen dat drie het minimale aantal is om leven en dynamiek mogelijk te maken? Met één of twee elementen krijg je statische of vlakke verhoudingen, maar met drie ontstaat er een spel, een dans. Zoals een driedelige dans waarbij de partners elkaar in evenwicht houden en iets nieuws creëren wat geen van beiden apart had kunnen realiseren.

De Mens als Drievoudige Microkosmos

Als de kosmos en de materie zo’n drievoudige structuur vertonen, is het dan verrassend dat wij mensen – als microkosmos – eveneens een drieledige opbouw kennen? Eeuwenlang hebben denkers de mens beschreven in termen van een drie-eenheid. Een bekende driedeling is die tussen lichaam, ziel en geest. Dit zijn woorden met vele betekenissen, maar in essentie kunnen we zeggen: het lichaam is ons fysieke, tastbare deel; de ziel staat voor ons innerlijk leven – gevoelens, verlangens, psyche; en de geest wijst op het hoger bewustzijn, het denkende en intuïtieve principe in ons, dat naar waarheid en betekenis zoekt. Hoewel verschillende tradities andere termen gebruiken, duikt deze driedeling op in filosofieën en religies wereldwijd.

Neem bijvoorbeeld Plato, die de menselijke ziel beschreef als bestaande uit drie delen: de rede (ons denkende, rationele deel), het gemoed (het emotionele of wilskrachtige deel) en de begeerte (onze driften en verlangens naar lichamelijk genot). Deze drie moeten idealiter in harmonie samenwerken: de rede als wijze menner, de wilskracht als een getraind paard en de begeerte als een getemd paard, om Plato’s eigen beeld te gebruiken. Ook de psycholoog Freud verdeelde de persoonlijkheid in drie lagen (Es, Ich, Über-Ich – ofwel: driften, ego en geweten), en Carl Jung sprak van een ego, een persoonlijk onbewuste en een collectief onbewuste. Steeds weer keren drie aspecten terug wanneer we proberen te vatten wie wij zijn vanbinnen.

In ons dagelijks taalgebruik herkennen we het ook: we spreken van hoofd, hart en handen. Dit duidt de drie vermogens van een mens aan – het denken (hoofd), het voelen (hart) en het handelen of willen (handen). Het is een praktische manier om te zeggen dat de mens een denken, voelen en doen in zich verenigt. Als één van deze ontbreekt of ondergeschikt is, raken we uit balans. Iemand kan bijv. briljant denken maar als het gevoel ontbreekt en er niks van daden komt, blijft zijn leven onbevredigd. Pas wanneer alle drie samenwerken – een helder inzicht, een oprecht gevoel en de daadkracht om ernaar te handelen – bereiken we onze volledige potentie. Ook hier is de drie-eenheid geen luxe maar een noodzaak voor volledigheid.

Zelfs ons brein weerspiegelt mogelijk deze trits. In populaire neurologie spreekt men weleens van het drievoudige brein: we hebben een oer- of reptielenbrein voor instincten, daaromheen een zoogdierenbrein voor emoties, en daarbovenop een menselijk rationeel brein (neocortex) voor abstract denken. Hoewel de neurowetenschap tegenwoordig genuanceerder is, illustreert dit idee mooi hoe onze functies in lagen van drie gegroepeerd zijn. We merken het dagelijks: je kunt een impuls voelen opborrelen (instinct uit de “buik”), daar emotioneel op reageren (hart) én het met je verstand beoordelen (hoofd). Soms staan die drie met elkaar op gespannen voet, maar samen maken ze jou tot een mens.

De mens is dus een levende drie-eenheid. We zijn lichamelijk, psychisch én spiritueel van aard – of je het nu ziel/geest noemt of denken/voelen/willen. En net als bij de kosmos geldt: de kracht zit in de samenhang. Ons lichaam beïnvloedt onze stemming; onze gedachten beïnvloeden ons lichaam; onze gevoelens kleuren onze gedachten. Geen van drie staat op zichzelf. We kennen bijvoorbeeld allemaal de situatie waarin een gedachte (geest) een fysieke reactie oproept in het lichaam (zoals hartkloppingen bij angst), of hoe een vermoeid lichaam de gemoedstoestand drukt. Deze onderlinge dans van drie aspecten binnen onszelf laat zich niet reduceren tot één of twee – alle drie doen mee in het wonder dat “mens-zijn” heet.

Deze parallellen leverden al vroeg de gedachte op dat de mens een microkosmos is, een kleine wereld die de grote wereld (de macrokosmos) weerspiegelt. De mens stond in oude wijsheidstradities midden tussen hemel en aarde – met een stoffelijk deel afkomstig uit de aarde, een bezieling die verwant is aan de dieren en een geestelijke vonk die uit de hemel komt. Zo bezien verbindt onze drieledige natuur het materiële, het zielse en het geestelijke. We dragen een lichaam als de aarde, we hebben een ziel die kan groeien en voelen als de natuur, en een geest die naar het hogere kan reiken. In die zin vormen we in ons wezen zelf een verbinding van drie werelden. Het is dan ook geen wonder dat “Ken uzelf – en gij zult het Heelal en de Goden kennen” op de tempel van Delphi stond geschreven. Wanneer we de drie-eenheid in onszelf begrijpen, begrijpen we die van de hele werkelijkheid – omdat ze dezelfde structuur delen.

Bewustzijn en Geestelijke Werkelijkheid in Drieën

Tot dusver hebben we de tastbare werkelijkheden bekeken: natuur, materie, menselijk functioneren. Maar hoe zit het met de meer onzichtbare of geestelijke werkelijkheid? Hier wordt het beeld misschien abstracter, maar zelfs in het rijk van ideeën en spiritualiteit duiken overal triades op.

In het bewustzijn zelf kunnen we verschillende toestanden of lagen onderscheiden. Er is de wakkere staat, waarin we alert en zelfbewust zijn; de dromende staat, waarin beelden en symbolen van onze psyche spreken; en de diepe slaap of onbewuste staat, waarin we iedere vorm van ego-besef verliezen. Sommige oosterse filosofieën (zoals de Advaita Vedanta) voegen hier zelfs een vierde transcendente staat aan toe (turīya), maar erkennen dat als de achtergrond waarin de drie meer bekende toestanden plaatsvinden. Het punt is: ons bewustzijn is niet één monoliete blok. Het beweegt zich telkens tussen drie hoofdtoestanden. De mysticus kan in meditatie bijvoorbeeld bewust de grens tussen waken, dromen en diepe geestelijke contemplatie verkennen en zo inzien dat ook ons innerlijk leven gelaagd is.

Daarnaast kennen spirituele tradities de driedeling tussen hemel, aarde en onderwereld of variaties daarop. In sjamanistische culturen is er vaak een bovenwereld van geesten of goden, een middenwereld van het alledaagse leven, en een onderwereld van voorouderlijke of schaduwrijke krachten. Ook hier dus een drievoudige kosmologie, waarin de mens in het midden staat en kan opklimmen dan wel afdalen.

In filosofische zin sprak men – onder andere in de middeleeuwse en renaissance-esoterie – van de drie rijken: de goddelijke wereld, de natuurlijke wereld en de menselijke wereld, die onderling corresponderen. Deze indeling resoneert met wat we eerder zagen bij Raimon Panikkar’s cosmotheandrische visie: een samengaan van cosmos, theos (het goddelijke) en anthropos (de mens) als drie dimensionale aspecten van één werkelijkheid. Panikkar stelde dat de realiteit een kosmos-mens-God-weefsel is, en geen van deze drie kan ontbreken – ze interpenetreren elkaar. Hoewel we hier niet te diep op theologie willen ingaan, is het interessant dat ook in het christelijk mystieke denken de ultieme werkelijkheid als drie-persoonlijk wordt gezien (Vader, Zoon, Geest), en sommige moderne denkers dit interpreteren als een symbool dat zijn, bewustzijn en liefde (of wil) de drie gezichten van het goddelijke vormen. Zo zijn er auteurs die zeggen: God is zijn, bewustzijn en zaligheid – wat opmerkelijk veel lijkt op het Vedantische Sat-Chit-Ananda (Bestaan-Bewustzijn-Zaligheid) in drieën. Zou het kunnen dat mensen intuïtief telkens weer naar een drievoudige formulering grijpen om het onuitsprekelijke te benoemen?

Laten we dit iets aardser benaderen: ervaring zelf heeft vaak een drieledig karakter. Als je nu, op dit moment, even stilstaat, kun je merken dat er altijd drie elementen zijn: degene die ervaart (jij, als subject), datgene wat ervaren wordt (een object, bijv. dit artikel of de stoel waarop je zit) en de ervaring zelf (het bewustzijnsproces, de interactie tussen jou en het object). In de fenomenologie en bewustzijnsfilosofie spreekt men wel van deze driehoek: subject, object, bewustzijn. Geen ervaring is volledig zonder alle drie: er is altijd een waarnemer, iets dat waargenomen wordt, en het waarnemen als gebeurtenis. Hierin zou je een soort verborgen drie-eenheid van het bewustzijn kunnen zien. Zelfs in communicatie zie je dit: een zender, een boodschap en een ontvanger – weer drie elementen die samen één geheel maken. Het lijkt wel alsof elke relatie een driehoek vormt wanneer je het geheel bekijkt.

Nemen we dit waar, dan groeit het inzicht dat de geestelijke werkelijkheid – inclusief ons denken, ervaren en zingeven – ook volgens een drieledig patroon gestructureerd is. Misschien heeft dit een diepe reden. In mystieke tradities wordt wel gezegd dat dualiteit (tweeheid) de bron is van alle conflict en onderscheid, en dat eenheid de hoogste waarheid is – maar hoe kom je van dualiteit naar eenheid? Via de derde. De derde kracht is vaak de verzoener, de brug tussen twee polariteiten. Denk aan tesis, antitesis en synthese in Hegeliaanse termen: pas met een derde stap verenigen we de tegendelen tot iets hogers. In spirituele groei merken we dit ook: je hebt je hogere zelf en lagere zelf (of schaduw) en het bewustzijn daartussen moet beide erkennen en integreren – de derde positie van de observer of ziel die het geheel overziet en heelt.

Zo wordt de Triniteit of drie-eenheid ook een symbool van heelheid en eenheid-in-verscheidenheid. Het nodigt uit om niet in tweestrijd te blijven hangen maar een derde perspectief in te nemen dat omvattender is. In meditatieve ervaring kan bijvoorbeeld het gevoel ontstaan dat de grens tussen zelf, ander en wereld vervaagt en een soort drie-ige eenheid vormt: “ik, de ander en God zijn één” of “waarnemer, waargenomene en waarneming versmelten”. Dit zijn hoogverheven ervaringen misschien, maar ze wijzen op een potentie van het bewustzijn om de onderliggende eenheid van de driedeling te realiseren.

Conclusie: Een Reis van Inzicht, Herkenning en Verwondering

We zijn begonnen bij het eenvoudige gegeven dat er overal drietallen opduiken – in gezegdes, verhalen, natuurwetten en ons eigen leven. Gaandeweg hebben we ontdekt dat dit geen toevalstreffers zijn, maar mogelijk reflecties van een verborgen drievoudig patroon in de structuur van de werkelijkheid. Op elk niveau waar we keken, vonden we het terug:

• Tijd toont zich als verleden, heden en toekomst – drie stromen die samen tijd zijn.
• Ruimte ontvouwt zich in drie dimensies – lengte, breedte, hoogte – die samen alle vormen mogelijk maken.
• Materie blijkt samen te hangen met energie (substantie), beweging (dynamiek) en vorm (structuur) als drie aspecten van hetzelfde fenomeen, en is opgebouwd uit trios zoals proton-neutron-elektron.
• Natuurprocessen laten creatie, behoud en transformatie zien – denk aan de Trimurti die deze kosmische functies personifieert.
• De mens ervaren we als lichaam, ziel en geest – een levende drie-eenheid die denken, voelen en willen omvat.
• Bewustzijn opereert met een ik, een ander (of wereld) en de relatie/ervaring tussen die twee – een subject-object-proces driehoek; het beweegt door waken, dromen, slapen; het zoekt vaak eenheid via een derde verbindende factor.

Telkens zagen we hoe de drie niet drie losstaande dingen zijn, maar een eenheid vormen – een drie-in-één. Zoals een driehoek pas een vlak figuur is dankzij alle drie zijden, zo is werkelijkheid op allerlei terreinen pas volwaardig en stabiel wanneer er drie pijlers zijn.

Rationeel kunnen we dit opmerken en analyseren (we hebben bronnen en filosofieën erbij gehaald om te bevestigen dat dit inzicht door vele denkers gedeeld wordt). Mystiek kunnen we het doorvoelen: er gebeurt iets bijzonders wanneer twee in balans komen en een derde verschijnt – of het nu gaat om twee tonen die samen een akkoord vormen met een derde, of twee mensen die samen een kind creëren, of twee ideeën die samen een nieuwe synthese baren. Het leven zelf gedijt bij deze trinitaire beweging. Misschien dat daarom het hele universum deze “handtekening van drie” draagt.

Wat betekent dit voor ons, hier en nu, lezend in een blogartikel? Misschien geeft het ons een hernieuwde blik op de werkelijkheid. De volgende keer dat je een conflict ervaart (twee tegenpolen in jezelf of in de wereld), vraag je dan af: wat is de derde kracht die verzoent? Wanneer je vastzit in zwart vs wit denken, kun je op zoek gaan naar de kleur die ontstaat als je ze mengt. Als je in jezelf verdeeldheid voelt tussen verstand en gevoel, bedenk dat de oplossing misschien komt door een bewuste daad (de wil) die beiden eert.

De drievoudige structuur nodigt ons uit om holistisch te kijken. Niets staat alleen: er is altijd een ander en een relatie. Niets is dualistisch gescheiden: er is altijd een verbindende derde te vinden. In die zin heeft dit inzicht ook iets diep spiritueels bevrijdends. Het vertelt ons dat de werkelijkheid geen fragmentarische chaos is, maar dat er een verborgen orde en samenhang is – een orde die niet star is (zoals absolute eenheid), maar ook niet uiteengereten (zoals pure dualiteit), eerder een dynamische eenheid in drieën.

Misschien stemt het je tot verwondering, zoals het ons stemt: Hoe elegant is het dat zowel een simpel verhaal met begin, midden, eind, als de opbouw van een atoom, als de structuur van de ruimte, als de lagen van de psyche, allemaal dit driepatroon volgen. Alsof de werkelijkheid rijmend is – als een gedicht dat steeds een terzine vormt. Je zou kunnen zeggen: de Hand die het universum geschreven heeft, houdt van een drieklank. En wij, als onderdeel daarvan, resoneren ermee.

Laat dit besef je aansporen om in het alledaagse leven ook die harmoniërende derde kracht te zoeken. Om de volheid van ervaringen in drie aspecten te waarderen: geniet bewust van herinneringen, van het nu, en van dromen over de toekomst. Verzorg je lichaam, leer je ziel kennen en zoek voeding voor de geest – alle drie. Wanneer we in alle drie de dimensies beginnen te leven, ervaren we het leven dieper en rijker. Dan herkennen we onszelf in de kosmos en de kosmos in onszelf, zoals de wijzen van alle tijden hebben gezegd.

Uiteindelijk is deze verkenning een uitnodiging tot eenheid – niet een platte eenheid, maar een levende eenheid die drieledig schittert. Een eenheid waarin diversiteit en balans zit, net zoals wit licht ontleedt in drie primaire kleuren die samen weer wit vormen. Moge dit verborgen drievoudige patroon ons blijven fascineren en inspireren, zodat we met nieuwe ogen kijken naar mens, kosmos en bewustzijn – in de wetenschap dat achter de vele gezichten van de werkelijkheid een drievoudige glimlach schuilgaat.

Zijn we niet allemaal, in diepste wezen, op zoek naar dat compleetheidsgevoel dat in het omarmen van de drie-eenheid ligt? Het voelt als thuiskomen in een universum dat ons verrast met structuur en verwondert met mysterie. De reis van inzicht, herkenning en verwondering gaat ongetwijfeld door, maar gewapend met het besef van de drievoudige structuur van alles wat is, staan we wellicht een stapje dichter bij het begrijpen van onszelf en het grote geheel waar we deel van uitmaken.

Ga op pad en zie de drie in alles om je heen – wie weet ontdek je nog meer lagen van deze verborgen waarheid, en bovenal: geniet van de prachtige symmetrie die de werkelijkheid voor ons in petto heeft. Want zoals het leven, het universum en het bewustzijn ons laten zien, is er een betoverende driedelige melodie aan de gang, en wij mogen meedansen op haar ritme.